Het verhaal en betekenis over het tekenwerk:

‘het oneindig helingsproces’

In 2018 was ik begonnen aan een tekenwerk op groot formaat waarbij het herhalen van kleine bloemetjes het uitgangspunt was. Toen deze tekening ‘af’ was (deze hing in mijn atelier aan de muur), merkte ik na een aantal maanden dat de bloemetjes langzaam steeds lichter werden! Dit bleek door de zon te komen die er volop stond en ik balpen had gebruikt dat kwalitatief ook niet voldoende bleek te zijn. Ik moest deze tegenslag even laten bezinken maar nam dit proces al snel mee als een zegen, door een betere kwaliteit pen aan te schaffen wetende dat dit  immers ook paste bij de kwaliteit van het leven waar dit werk voor staat en alle geduld te nemen om alle bloemetjes-vormen opnieuw over te trekken.

Daarnaast kreeg het werk uiteindelijk ook een lichte schaduw dat een nieuwe en extra dimensie gaf, wat weer mooi meegenomen was.

Weer een paar maanden verder was het werk af en ging ik uitzoeken hoe ik het kon inlijsten, want alleen laten uitsnijden en ophangen was er niet bij omdat het op de eerste plaats erg fragiel is zo’n groot papierenblad en er snel kreukels of hobbels in konden komen. Daarnaast wilde ik het tijdloos preserveren.  Met glas erin zou dit te zwaar worden dus dit besloot ik zonder te doen.

Uiteindelijk had ik een drukwinkel gevonden die het werk op foam kon plakken. Het plan om er een houten lijst voor te kopen had ik even opzij gezet vanwege het feit dat het wellicht niet nodig was en alles behalve goedkoop was.

Toen het werk weer thuis hing realiseerde ik me dat niet alleen het werk gegroeid was maar ik ook en besloot daarbij dat het ‘zwart-wit’ waar ik zoveel mee werkte deels over de boeg te gooien en letterlijk en figuurlijk meer kleur in mijn leven te brengen. Ik besloot toen delen van het werk met goudverf te vullen/schilderen.

Toen ik weer een paar maanden later het werk met veel trots in de vitrine van Headz for Hair ging hangen (expositie van een aantal weken), kwamen we de dag erna achter dat het werk was gevallen, blijkbaar had ik een van de haakjes niet goed bevestigd. Het werk was in het midden het meest beschadigd door een flinke vouw. Voordat ik mij teveel zorgen ging maken, besloot ik te wachten op een oplossing die er altijd wel komt. En ja die kwam er. Net zoals een wond van een mens beschouwde ik dit ook als een wond in mijn werk waardoor ik op het idee kwam om het op symbolische wijze te laten helen. Ik bestudeerde hoe hechtingen eruit zagen en besloot niet om alleen goudverf te gebruiken die ook symboliek staat voor geluk en magie maar ook glitters. Ik was blij met het eindresultaat en was blij dat dit voorval was gebeurd en ik en mijn werk nog meer hebben kunnen laten groeien. Door dit intensieve proces  vond ik dat het tijd werd om het werk nieuw leven in te blazen en een andere titel te geven: Het oneindig helingsproces. Alsnog maanden later kwam het werk in de vitrine te hangen.

Ik besloot voor mijn volgende expositie in het Laak-theater een mooie houten lijst te laten maken op maat, immers ook omdat ik ervan geleerd had dat het werk beschermd moest zijn bij ongevallen. En laat staan de hoeveelheid keren dat ik met vervoer in angst had gezeten voor kans op beschadigingen.

Toen het houten frame geleverd werd op locatie een week voor de opening, ontdekte ik dat een zijde te klein was, blijkbaar had ik niet de juiste maat opgegeven en het tekenwerk nu te groot was om hem erin te plaatsen. Weer een obstakel dacht ik maar voordat ik me weer teveel zorgen ging maken besloot ik het werk op te hangen zonder lijst en het werk na afloop van de expositie bij te laten snijden bij de drukzaak waar ik al eerder een bezoek had gebracht.

Alhoewel het wikken en wegen was of zo de kwaliteit van het beeld  niet achteruit zou gaan, zou het er toch nog mooi uit kunnen komen te zien. Dus besloot ik het te doen. Weer enkele maanden later voordat ik mijn volgende expositie Talk Earth To Me had liet ik het werk bijsnijden en paste het deze keer wel mooi in het houtenframe (dat overigens wel een tijdje duurde in verband met  corona en een paar keer uitgesteld moest worden).

Het maken van het werk tot aan met de aanpassingen die het werk met zich mee heeft gebracht, heeft ongeveer 3 à 4 jaar in totaal geduurd. Toch was dit alles de moeite waard want het werk is de opening naar mijn universum geworden. Bloed zweet en tranen heeft het mij gekost maar het eindresultaat is onbetaalbaar.